Συνέντευξη στον Αντώνη Ι. Αντωνόπουλο
Είναι πρώην βουλευτής Μεσσηνίας, προβεβλημένο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, σύζυγος, μητέρα τριών κοριτσιών και μάχιμη δικηγόρος. Η Νάντια Γιαννακοπούλου θεωρείται αυτό που λέμε «φρέσκο» πρόσωπο στη πολιτική, παρά του ότι πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στην κοινοβουλευτική περίοδο που ξέσπασε η οικονομική κρίση. Όπως λέει η ίδια «αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η επιμονή και η αισιοδοξία. Για μένα είναι τρόπος ζωής». Εύλογα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα, πως είναι δυνατόν στη χώρα που η απαισιοδοξία και η αβεβαιότητα αποτελεί πλέον οπτική ζωής για τους περισσότερους, κάποιοι να επιμένουν να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. «Νομίζω ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο και κάθε μέρα που ξυπνάμε να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε: οικογένεια, υγεία, αγάπη. Όλα αυτά κάθε πρωί που ξεκινάς την μέρα σου πρέπει να τα σκέφτεσαι. Να λες « Ok!» και πάμε να προχωρήσουμε για κάτι περισσότερο».
Μήπως τελικά όμως όλη αυτή η εσωτερική διαδικασία είναι απλώς ένα κομμάτι της γυναικείας φύσης και της κρυφής γοητείας που εκπέμπει η κάθε γυναίκα; «Αυτό που γοητεύει σε μια γυναίκα είναι η δύναμη που έχει μέσα της…και οι γυναίκες έχουμε απεριόριστη δύναμη. Με γοητεύει πάρα πολύ η έννοια της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης που έχουν οι γυναίκες, ειδικά για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τον σύντροφό τους για τους γονείς…Όλο αυτό βγαίνει και από τον πολλαπλό ρόλο που έχουμε και βεβαίως από το ότι οι γυναίκες μπορούμε να τα κάνουμε όλα ταυτόχρονα. Είμαστε multi-taskers …είμαστε η γυναίκα που πρέπει να δουλέψει, να μεγαλώσει τα παιδιά, να είναι η καλή σύζυγος, η καλή κόρη». Το παζλ της γοητείας μεταξύ των δυο φύλων για την Νάντια Γιαννακοπούλου συμπληρώνεται με ένα κομμάτι του άντρα που για πολλές γυναίκες είτε περνάει απαρατήρητο είτε δεν του δίνεται η δέουσα σημασία. «Αυτό που με συγκινεί σε έναν άντρα είναι η ευαισθησία. Δηλαδή, ο άντρας να είναι και δυνατός για την οικογένεια του αλλά και να μπορεί να καταλαβαίνει και να σέβεται τη γυναίκα του. Και βεβαίως η ντομπροσύνη. Να είναι ξεκάθαρος».
Στην προσωπική της ζωή κ. Γιαννακοπούλου είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό Μάξιμο Μουμούρη. Το «Ατλαζένιο γοβάκι» του Πολ Κλωντέλ, είναι η αγαπημένη της παράσταση στην οποία έπαιζε ο Μάξιμος. «Ήταν «η» παράσταση. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ».
Μια πολιτικός και ένας ηθοποιός όπου ο καθένας στο δικό του μετερίζι έχει τη δική του λάμψη. Άραγε υπήρξε πότε σύγκρουση επ’ αυτού; Χωρίς δεύτερη σκέψη απαντά αμέσως αρνητικά: «όχι, όχι, όχι» για να προσθέσει στο ίδιο ύφος «Ξέρεις, με τον Μάξιμο γνωριζόμασταν από πάρα πολύ μικροί. Επί της ουσίας μεγαλώσαμε μαζί. Όλη η πορεία μας πήγε παράλληλα. Πηγαίναμε χέρι, χέρι. Ποτέ δεν ένοιωσα, αλλά ούτε και υπήρξε ανταγωνισμός. Ούτε ζήλια, γιατί απλώς πηγαίναμε μαζί και χαιρόμασταν κάθε φορά με την επιτυχία του άλλου. Τώρα βέβαια είναι δύσκολα τα ωράρια και μάλιστα αντίθετα. Ωστόσο και μέσα από τις δυσκολίες, αν θέλεις βρίσκεις τα θετικά σημεία και τα μετατρέπεις σε πλεονεκτήματα για τη σχέση σου». Την ίδια στιγμή όμως η σχέση αυτή μπαίνει σε ένα πλαίσιο κριτικής, όπου η πλειοψηφία της κοινής γνώμης θεωρεί τους πολιτικούς υποκριτές, δηλαδή ηθοποιούς. «Και κακούς ηθοποιούς. Θα έλεγα μάλιστα ότι μερικές φορές παράείναι κακοί ηθοποιοί» συμπληρώνει με έμφαση η κ. Γιαννακοπούλου.
Αναφορικά δε για το εάν ο κατά κοινή ομολογία καλός ηθοποιός όπως ο σύζυγός της, της ασκεί κριτική, λέει «συνέχεια μιλάμε ο ένας για τη δουλειά του άλλου. Ο Μάξιμος με παρακολουθεί και θα μου κάνει τις παρατηρήσεις του για αυτά που πιστεύει ότι κάνω λάθος. Το ίδιο και εγώ. Ξέρεις τις περισσότερες φορές έχει απόλυτο δίκιο και τον ακούω. Όταν είσαι μέσα στην πολιτική, πρέπει να έχεις ανοιχτά αυτιά για να ακούς τον κόσμο. Όταν μάλιστα η κριτική είναι καλοπροαίρετη, τότε δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για βελτίωση. Ο πολιτικός πρέπει να ακούει για να μπορεί να εκφράζει τον κόσμο».
Τη συνάντησα σε ένα καφέ στην οδό Βουλής για τη συνέντευξη στο CRASH. Μιλώντας μαζί της η εντύπωση που αποκομίζεις είναι ότι πρόκειται για ένα άτομο που βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση που αναζητά τη «χρυσή ισορροπία» ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια με μια προσεκτική όμως απόσταση ασφαλείας.
Στις φιλίες της διατηρεί σχέσεις όπως λέει με τις «κολλητές από το σχολείο» με τις οποίες όμως πλέον τα λένε από το τηλέφωνο. Παρά ταύτα μέσα σε αυτούς τους έντονους ρυθμούς εμφανίζεται απόλυτα συνειδητοποιημένη «να σου πω την αλήθεια δεν περιμένω τίποτα από τους φίλους μου. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, δεν περιμένεις ανταπόδοση. Περιμένεις απλά να είναι εκεί…Και όταν έρθουν τα δύσκολα να είσαι δίπλα».
Διαβάζοντας κάποιος αυτές τις γραμμές μέχρι εδώ θα νομίζει ότι η Νάντια Γιαννακοπούλου σε συνδυασμό και με την εικόνα της αγγίζει την τελειότητα. Είναι δυνατόν; «Μμμ ελαττώματα…έχω πολλά. Αν πρέπει να διαλέξω ένα, είναι ότι κάποιες φορές χάνω την ψυχραιμία μου, αν και νομίζω ότι τον τελευταίο καιρό έχω κάνει θετικά βήματα.».
Δηλώνει τελειομανής και αυτό όπως είναι λογικό, κάποιες στιγμές δεν την αφήνει να ηρεμήσει όπως θα ήθελε. Παρά ταύτα αυτό που τη χαλαρώνει κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι η σκέψη στις κόρες της. «Όταν δουλεύεις πάρα πολλές ώρες έχεις και ενοχές απέναντι στα παιδιά σου. Με τη σκέψη τους όμως μπορώ να ηρεμώ και με αυτόν τον τρόπο μπορώ και τις νοιώθω συνέχεια μέσα μου». Το δεύτερο επίπεδο χαλάρωσης είναι το διάβασμα όταν στο τέλος της ημέρας όταν έχουν «κατέβει τα ρολά». Θεωρεί ότι είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια της ημέρας. «Αυτό και όποτε μπορώ να ξεκλέψω ώρα για λίγη γιόγκα. Με βοηθά να ηρεμώ και να φεύγει η ένταση».
Έχεις φτάσει σε αυτά τα σημεία να διπλώνεσαι σαν οχτώ κτλ;
«Ναι, σιγά-σιγά(σ.σ. γέλια). Είναι η δεύτερη χρονιά που το κάνω. Η γιόγκα ξέρεις είναι ένας ωκεανός. Θεωρητικά είμαι ακόμη στην αρχή. Σε βοηθάει να έρθεις σε επαφή με το κέντρο σου και τον εαυτό σου. Είναι από τα ελάχιστα πράγματα που κάνω για μένα».
Πάντως η καθημερινότητά της όπως μας τη περιγράφει δεν διαφέρει σε τίποτα από τη καθημερινή μέση ελληνίδα «θα ετοιμάσω τα παιδιά. Εγώ θα ετοιμαστώ παρά πολύ γρήγορα, ούτε καν θα βαφτώ. Ούτε τα μαλλιά μου θα φτιάξω. Να σκεφτείς ότι κομμωτήριο θα πάω μια φορά το δίμηνο. Αμέσως μετά θα πάω τα παιδιά στο σχολείο τους. Τα πρωϊνά είναι οι πρώτες στιγμές της ημέρας που είμαι μαζί τους και το θέλω πολύ. Όπως και το βράδυ αντίστοιχα, πριν τα βάλω για ύπνο, θα μιλήσουμε για το τι έγινε κατά τη διάρκεια της ημέρας και θα διαβάσουμε παραμύθια».
Τι γίνεται όμως κατά τη διάρκεια της ημέρας ; Τίποτα περισσότερο από ότι συμβαίνει στα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά…
«Έχω τεράστια βοήθεια από το σπίτι μου. Ο Μάξιμος όσο μπορεί βοηθάει. Αλλοίμονο όμως αν δεν είχα βοήθεια από τη μητέρα μου. Έτσι μπορώ και βρίσκω ένα έτοιμο πιάτο φαγητό όταν γυρίζουμε σπίτι. Αλλά πάνω από όλα είναι μαζί της τα παιδιά τις ώρες που λείπουμε από το σπίτι. Είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια που μπορεί να έχουμε οι ελληνίδες μαμάδες. Να έχουμε πάντα δίπλα μας τις γιαγιάδες, τις μαμάδες μας. Με την ευκαιρία θέλω να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ».
Πως είναι η ζωή σε ένα ζευγάρι σαν εσάς «ηθοποιός-πολιτικός»;
«Είναι δύσκολη, αλλά είναι ωραία. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει ρουτίνα. Κάθε μέρα είναι διαφορετική και πρέπει να τη ξανασχεδιάζεις. Αυτό όμως είναι και ένα στοιχείο που κρατάει δυνατή και τη σχέση.»
Στα μουσικά της ακούσματα κυριαρχεί η Τζάζ και το ροκ. Όμως το τραγούδι που την έχει σημαδέψει είναι το Sometimes των James. «Είναι το τραγούδι μας» μου λέει εντελώς αυθόρμητα.
Βγαίνετε έξω; Υπάρχει χρόνος για διασκέδαση;
«Πολύ σπάνια πιά! Αν ξεκλέψουμε λίγο ένα μεσημέρι για να πάμε στα πεταχτά για ένα φαγητό ή έναν καφέ. Αλλιώς αργά το βράδυ όταν θα γυρίσει ο Μάξιμος από το θέατρο, όπου εγώ θα έχω διαβάσει το βιβλίο μου τότε θα κάτσουμε να πιούμε ένα ποτήρι κρασί.»
Ζηλεύεις;
«Πιο παλιά ζήλευα, αλλά τώρα το έχω νικήσει. Η δουλειά του ηθοποιού είναι δύσκολη. Ειδικά οι ερωτικές σκηνές. Ωστόσο σε αυτό με βοήθησε πολύ ο Μάξιμος ο οποίος με έκανε να νοιώθω ασφάλεια. Είναι ένα μέρος της δουλειάς του. Δεν νοιώθω πια ούτε ζήλια ούτε ανασφάλεια. Και να σου πω και κάτι, αν δύο σύντροφοι έχουν κοινή στόχευση στην εξέλιξη της σχέσης τους, τότε τα πράγματα είναι απλά. Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν παίρνουμε απόφαση να κρατήσουμε μια σχέση και να παλέψουμε για αυτή».
Όταν ξεκλέβετε χρόνο και βγαίνετε έξω τι συμβαίνει; Ποιον αναγνωρίζουν περισσότερο;
«Καλά, εννοείται ο Μάξιμος έχει τα πρωτεία σε αυτά. Τώρα τελευταία όμως έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν και μένα. Άρ, ok, (σ.σ.γέλια) τον πάω μια κόντρα».
Όλα τα ωραία όμως έχουν ένα τέλος και έτσι και σε αυτή τη κουβέντα αλλάζουμε σελίδα και πάμε στην ωμή πραγματικότητα και δη στη πολιτική σκηνή της χώρας. Η χειρότερη ανάμνηση που έχει από την κοινοβουλευτική της θητεία ήταν η διαδικασία «κάθε φορά πριν ψηφίσουμε τα μνημόνια. Θυμάμαι ήμουν στο περιστύλιο που βρίσκεται στη πίσω πλευρά της Βουλής και παρακολουθούσα τους «αγανακτισμένους» που βρίσκονταν απ΄έξω εκφράζοντας μένος και θυμό. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα, διότι πιστεύω, και αποδείχτηκε και στην πορεία, άλλωστε – ότιαυτή η επιλογή ήταν, τελικά, μονόδρομος. Ήμασταν ολομόναχοι απέναντι σε ένα ποτάμι οργής που είχε φουσκώσει από τον λαϊκισμό μιας ανεύθυνης αντιπολίτευσης».
Είτε το θέλουμε είτε όχι στη Βουλή η γυναίκα είναι μειοψηφία. Η πολιτική είναι κυρίως αντρικό παιχνίδι. Ορισμένοι μάλιστα φροντίζουν με τη συμπεριφορά τους να το υπογραμμίσουν αυτό το γεγονός σε όλα τα επίπεδα. «Όχι, δεν ένοιωσα ιδιαίτερα τέτοιες συμπεριφορές. Ένοιωσα όμως αυτό που νοιώθει κάθε γυναίκα στον επαγγελματικό της χώρο, κι όχι μόνο στη Βουλή: ότι πρέπει να αποδείξει διπλά ότι είναι άξια και ότι πρέπει να τα καταφέρει τόσο καλά όσο ένας άντρα και ακόμη καλύτερα. Αυτό δηλαδή που θεωρείται αυτονόητο για έναν άντρα, η γυναίκα πρέπει να το αποδείξει.. Παρ΄όλα αυτά μπορώ να σου πω ότι δεν είχα αντιμετωπίσει κάτι ακραίο. Εκείνη τη περίοδο ήμουν και έγκυος στο δεύτερο παιδί μου και υπήρξε πολύ ευγενική αντιμετώπιση από όλους τους συναδέλφους από όλα τα κόμματα.»
Σήμερα πάντως η πολιτική και οι πολιτικοί βιώνουν την αποστροφή του κόσμου εκφράζοντας έτσι και την απογοήτευση τους από τα ολέθρια αποτελέσματα της διακυβέρνησης του τόπου. «Έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό όμως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή. Το 45% της αποχής στις προηγούμενες εκλογές είναι ένα ποσοστό το οποίο φοβάμαι ότι μπορεί να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Πλέον ο κόσμος βρίσκεται σε μια παραίτηση, φοβούμενος ότι δεν έχει να περιμένει καλύτερες ημέρες. Αυτό συνέβη γιατί το πολιτικό σύστημα απογοήτευσε. Υπάρχουν ευθύνες από όλους μας. Για παράδειγμα το νομοσχέδιο Γιαννίτση ξέρουμε όλοι πως οδηγήθηκε στις καλένδες, γιατί αφενός η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει και αφετέρου, το πολιτικό σύστημα χάιδεψε αυτιά και οδήγησε τον κόσμο σε αυτή την αντίδραση. Όταν αργότερα ήρθε η κρίση με τη καταστροφική διακυβέρνηση Καραμανλή, διπλασιάζοντας το χρέος και οδηγώντας το έλλειμμα στο 15,5% του ΑΕΠ, βρέθηκε τότε το ΠΑΣΟΚ ολομόναχο για να αντιμετωπίσει αυτή τη πρωτοφανή κατάσταση. Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα πολιτικά κόμματα συνεννοήθηκαν μεταξύ τους για να δουν πως θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τον ολετήρα της κρίσης με τον καλύτερο τρόπο. Εδώ αντί για συνεννόηση επέλεξε ο καθένας το δικό του λαϊκίστικό αφήγημα για εύκολους δρόμους: η Νέα Δημοκρατία τα «Ζάππεια», ο ΣΥΡΙΖΑ το «Προγράμματης Θεσσαλονίκης». Ο κόσμος το πίστεψε γιατί είχε ανάγκη να ακούσει κάτι διαφορετικό. Τελικά όμως ήρθε, δεύτερο, τρίτο και όπως όλα δείχνουν πάμε ολοταχώς και για τέταρτο μνημόνιο. Άρα το μεγάλο ζήτημα είναι να μπορέσουμε να πούμε ποιο είναι το δικό μας σχέδιο για την Ελλάδα, ώστε ο κόσμος να μπορέσει να ξαναπιαστεί από αυτό και με βάση τη συναίνεση να ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη. Αν δεν ανακτηθεί η εμπιστοσύνη στην πολιτική, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Γι΄αυτό ανεβαίνουν και τα άκρα. Υπάρχει ευθύνη όλων μας σε αυτή την υπόθεση».
Μπορεί όλα αυτά να ηχούν όμορφα στα αυτιά των πολιτών όμως «κάποια φαντάσματα» του παρελθόντος που έχουν στοιχειώσει για τα καλά την ζωή του τόπου υπενθυμίζουν με τον πιο έντονο τρόπο το τι μας οδήγησε σε αυτή τη κατάσταση. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η πρόταση για προανακριτική για ευθύνες του Γιάννου Παπαντωνίου. Μάλιστα όπως είχε ακουστεί χαρακτηριστικά στην Βουλή πίσω από κάθε μίζα στα εξοπλιστικά κρύβεται στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. «Εμείς λέμε να χυθεί άπλετο φως σε όλα. Ναι σε όλες τις προανακριτικές. Είναι εμφανής η επικοινωνιακή στόχευση» υποστηρίζει η Νάντια Γιαννακοπούλου και επαναλαμβάνει ότι «δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα». Προσθέτει όμως με νόημα πως «μέχρι τώρα τον Μουτζούρη τον τρώει το ΠΑΣΟΚ. Γιατί οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν συναινούν στη πρόταση του ΠΑΣΟΚ για σύσταση προανακριτικής για το πώς φθάσαμε στη κρίση ερευνώντας τα στοιχεία από το 2000 μέχρι σήμερα. Θα μου πεις όμως είναι λύση οι εξεταστικές ; Όχι. Η λύση είναι μέσα από θεσμικές αλλαγές να ανακτηθεί η χαμένη τιμή της πολιτικής. Και εμείς στη σοσιαλδημοκρατία να αποδείξουμε ότι πάνω από όλα είναι το κοινό και όχι το προσωπικό όφελος».
Εμφανίζεται κάθετα αντίθετη στις ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους βουλευτές υπογραμμίζοντας ότι «είναι απόλυτα καταδικαστέες. Δεν γίνεται όταν έχεις τρελάνει τον κόσμο στους φόρους και τους έχεις τσακίσει, την ίδια στιγμή να βγαίνεις και να κάνεις ελαφρύνσεις για τους πολιτικούς ή να φτιάχνεις στρατιές κομματικών μανδαρίνων. Είναι προκλητικό και προκαλεί μεγαλύτερη άρνηση στον κόσμο».
Σχολιάζοντας την δυναμική που φαίνεται ότι αποκτά και πάλι το ΠΑΣΟΚ αλλά και τον δικό της ρόλο στη νέα εποχή επισημαίνει ότι «θα αγωνιστώ για να εκφράσουμε αυτό που ήμασταν και το χάσαμε διότι αναγκαστήκαμε να κάνουμεεπώδυνους συμβιβασμούς στα χρόνια της κρίσης. Και αυτό που λέω είναι ότι παρά τα λάθη που κάναμε, εμείς ξέρουμε τι είναι το κοινωνικό κράτος, γιατί εμείς το φτιάξαμε. Εμείςπληρώσαμε δυσανάλογα τα λάθη μας,όπως κανένα άλλο κόμμα. Ξέρουμε λοιπόν πως να κάνουμε ξανά την μεγάλη αλλαγή».
Ξεκάθαρη θέση όμως παίρνει και για το ενδεχόμενο επιστροφών των «άσωτων» στελεχών «Στο επίπεδο της κοινωνίας έχουμε δεσμούς με τον κόσμο της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας. Από αυτόν τον κόσμο ζητάμε να έρθει στο σπίτι του. Από εκεί και πέρα τραβάμε διαχωριστική γραμμή με εκείνα τα στελέχη που για λόγους καιροσκοπικούς ή τυχοδιωκτικούς πήγαν στη βάρκα του ΣΥΡΙΖΑ για να αποκομίσουν οφέλη. Δεν τους χρειαζόμαστε.»
Πιστεύεις ότι το φλερτ για συνεργασία που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ευτυχή κατάληξη;
«Σε καμία περίπτωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αδιέξοδο και είναι προφανές ότι βρίσκονται σε πανικό. Εμείς δεν πρόκειται να γίνουμε μαξιλαράκι διάσωσης σε ένα ψευδεπίγραφο αριστερό κόμμα. Διότι αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, μια ιδιαιτερότητα της ελληνικής πραγματικότητας. «Γιαλαντζί» Αριστερά που συνεργάζεται με ένα ακραίο δεξιό μόρφωμα με μοναδικό σκοπό τη νομή της εξουσίας.
Για μας τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα: ενδυνάμωση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, για να επιβάλουμε την επόμενη μέρα συναίνεση για ένα εθνικό σχέδιο που θα βγάλει τη χώρα από τη κρίση. Αυτή τη φορά όμως όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Κανείς δεν πρέπει να τη ξανασκαπουλάρει και να λαϊκίσει.»
Απόλυτη εμφανίζεται και για τα ανοίγματα που επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας στα ευρωσοσιαλδημοκράτες «Δεν έχουν καμία σχέση με τη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Είναι μια προβιά που προσπαθεί να βάλει αλλά δεν θα πετύχει».
Όταν συναντηθήκαμε για τη συνέντευξη ήταν ένα ανοιξιάτικο Σαββατιάτικο πρωινό που όμως έβρεχε ασταμάτητα. Δεν θα μπορούσα κλείνοντας τη κουβέντα μας να μην της ζητήσω να μου δώσει τη δική της εικόνα πάνω στο επιτυχημένο μότο: για Άνοιξη με ΠΑΣΟΚ και Άνοιξη με ΣΥΡΙΖΑ: «Για την Άνοιξη με ΠΑΣΟΚ θα διάλεγα μια εικόνα με μια ηλιόλουστη μέρα με τον χαρούμενο να είναι έξω στα μαγαζιά. Άνοιξη με ΣΥΡΙΖΑ μια μέρα σαν την σημερινή που ρίχνει καντάρια και καρεκλοπόδαρα και δεν κυκλοφορεί έξω ούτε ψυχή…»