Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής – 15.02.2024
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα είμαι σαφής από την αρχή. Σήμερα στην Ολομέλεια συζητάμε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα, ένα ανθρώπινο και κοινωνικά ευαίσθητο θέμα. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών είναι μια αλλαγή στην οποία πρέπει να προχωρήσει και η χώρα μας, είναι ένα θέμα ισότητας ανθρώπων, είναι ένα θέμα ισοτιμίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δικαιοσύνης. Άρα, εν τέλει είναι θέμα δημοκρατίας. Και κανείς, μα κανείς δεν μπορεί στο όνομα ιδεοληψιών, δεν μπορεί στο όνομα άρνησης της πραγματικότητας και της αναγκαιότητας να αντιμετωπιστούν προβλήματα τα οποία έχουν συνάνθρωποί μας και τα παιδιά τους, να υψώνει λάβαρα άρνησης και δημιουργίας ψεύτικων κινδύνων για το θεσμό της οικογένειας.
Κανείς δε κινδυνεύει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Καμία ουσία του θεσμού της οικογένειας δεν τίθεται εν αμφιβόλω. Κάποιοι δε ας μην αξιοποιούν το νομοσχέδιο το οποίο συζητάμε, για να ξεσπάνε σε απαράδεκτα ομοφοβικά παραληρήματα, στα οποία θα κατέφευγαν και χωριστές ρυθμίσεις τις οποίες καλούμαστε και πάμε τώρα να ψηφίσουμε. Ας μην καταφεύγουν σε φτηνό λαϊκισμό και σε μαθήματα πατριωτισμού και της θρησκείας απέναντι σε όσους θα πάμε να ψηφίσουμε το νομοσχέδιο. Πατριωτισμός και θρησκευτική πίστη πάνε μαζί, χέρι-χέρι με το σεβασμό προς κάθε άνθρωπο, με την αγάπη προς κάθε άντρα, προς κάθε γυναίκα ανεξάρτητα από πολιτικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές ή σεξουαλικές διαφορετικές επιλογές. Δεν μπορεί να συνδέονται με το διχασμό. Δεν μπορεί να συνδέονται με την άρνηση της ισότητας.
Και είμαι περήφανη που θα ψηφίσω αυτό το νομοσχέδιο. Είμαι περήφανη που ανήκω στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ξεκάθαρη θέση υπέρ αυτού του νομοσχεδίου. Δεν το κρύβω και δεν το κρύβουμε.
Και δεν μπορώ ως πολίτης και ως Βουλευτής και ως άτομο με βαθιά πίστη προς το Θεό και την ορθόδοξη πίστη ότι μου προκάλεσε έκπληξη αλλά και απογοήτευση -οφείλω να ομολογήσω- το χθεσινό αίτημα του Αρχιεπισκόπου, τον οποίο σέβομαι απεριόριστα. Γιατί, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, συνιστά αυτό το οποίο έγινε χθες μια ευθεία, μια καθαρά πολιτική παρέμβαση, η οποία βρίσκεται εκτός του εκκλησιαστικού και πνευματικού ρόλου του και η οποία αποτελεί ευθεία παρέμβαση προς τη νομοθετική εξουσία και το έργο της. Και θλίβομαι όταν ζητείται να γίνουν γνωστά τα ονόματα όσων θα ψηφίσουν σαν να επιδιώκεται δήθεν ένας διαχωρισμός «καλών» και «κακών παιδιών», σαν να μην είμαστε όλοι παιδιά της Εκκλησίας.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Και η μεγάλη πλειοψηφία αυτής της Βουλής θέλω να πιστέψω ότι δεν επηρεάζεται και αυτό θα το δείξει, γιατί η Ελλάδα είναι μία ώριμη δημοκρατία και στις δημοκρατίες νομοθετούν τα κοινοβούλια. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα δε ούτε τα δημοψηφίσματα δίνουν λύσεις, αλλά οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες οι οποίες σέβονται τον άνθρωπο, οι οποίες σέβονται την ισότητα όλων και σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προσέρχεται με ξεκάθαρη θέση διαμορφωμένη μέσα από συλλογικές διαδικασίες στον ύψιστο βαθμό. Προσέρχεται με απόφαση συνεδρίου στο οποίο συμμετείχαν χιλιάδες μέλη και στελέχη του και απόφαση την οποία έχει πάρει πολύ καιρό πριν, όπως αρμόζει σε ένα κίνημα μεταρρύθμισης, ανθρωπισμού, ισότητας και αλλαγών.
Και δυστυχώς, ναι, η χώρα μας είναι ουραγός όσον αφορά την ισότητα των φύλων, όσον αφορά την αναγνώριση της ισότητας των φύλων και των ομόφυλων ζευγαριών. Και αυτό μας δείχνει ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να πλησιάσουμε έστω τον μέσο όρο του αυτονοήτου. Και με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο, ναι, βεβαίως, κάνουμε ένα βήμα, όχι άλμα, όμως κάνουμε ένα σημαντικό βήμα πάνω σ’ αυτό, πάνω στο σίγουρα δύσκολο και μακρύ μονοπάτι της διαρκούς προσπάθειας για ισότητα.
Η χώρα μας αναγνώρισε το Δεκέμβρη του 2015 τη δυνατότητα σύναψης συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων. Ήταν ένα βήμα. Όμως δεν υπήρχε τότε η τόλμη για να ολοκληρωθεί αυτό το βήμα, προφανώς για λόγους εσωκυβερνητικών ισορροπιών που υπήρχαν, αν και υπήρχαν τα κόμματα και η δυνατότητα και οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πλειοψηφία στη Βουλή υπέρ μιας ολοκληρωμένης λύσης.
Και γι’ αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν μπορώ και δεν ανέχομαι να ακούω κάποιους να κουνάνε το δάχτυλο στο ΠΑΣΟΚ, όταν θυμόμαστε πολύ καλά ότι αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ τότε, δεν θα μπορούσε να είχε ψηφιστεί ούτε το σύμφωνο συμβίωσης ούτε η αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Και θυμόμαστε όλοι πολύ καλά ποια ήταν η στάση του κ. Μητσοτάκη που έλεγε ότι «δεν θα κάνω εγώ τα ρεπό του κ. Καμμένου», όπως θυμόμαστε και το πώς κλυδωνιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ από τις διαφωνίες του ακροδεξιού του εταίρου. Και είναι κρίμα μια χώρα με τις μεταρρυθμίσεις του οικογενειακού δικαίου του ’83 και του 2002 με τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, χάρη στην προοδευτική διάθεση και το προοδευτικό όραμα του ΠΑΣΟΚ, σήμερα να παραμένει και να είναι ένας θεσμικός ουραγός.
Ξέρετε, σε όλο αυτό το διάλογο ακούστηκαν και εκφράστηκαν διαφορετικές απόψεις, μέχρι ενός σημείου υγιείς προβληματισμοί και διαφωνίες και βεβαίως σεβόμαστε, ακούμε, κατανοούμε τις διαφορετικές απόψεις, τις ενστάσεις. Είναι κάτι πολύ λογικό. Όμως, συγγνώμη. Αυτό το οποίο εγώ προσωπικά δεν μπορώ να ανεχθώ είναι για όσους διαισθάνομαι ότι χρησιμοποιούν το θέμα για να αποκομίσουν πρόσκαιρα μικροκομματικά ή μικροπολιτικά οφέλη ή που μιλάνε υπό την πίεση διάφορων κύκλων.
Παρ’ όλα αυτά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θεωρώ πως η κοινωνία θα δεχτεί την αλλαγή, θα κατανοήσει κατά την εφαρμογή του νόμου ότι τελικά ήταν ένα βήμα που πρέπει να γίνει. Άλλωστε, αντίστοιχες πρωτοβουλίες του παρελθόντος και η συζήτηση γύρω από αυτές έχουν να μας διδάξουν ένα πράγμα. Για να θυμηθούμε το εξής. Αλήθεια, το 1983 μήπως ήταν έτοιμη η κοινωνία για τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, για την ισότητα των φύλων, με την ριζική αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου; Όχι. Ήταν έτοιμη για την αποποινικοποίηση της μοιχείας, ώστε να σταματήσουν οι μεσαιωνικές εικόνες σύλληψης ανθρώπων με τα σεντόνια; Όχι. Και να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα πιο απλό; Ποιος δεν θυμάται τα συλλαλητήρια και τα τρία εκατομμύρια υπογραφές, ανάμεσα τους τότε και του τότε προέδρου της Νέας Δημοκρατίας και βασικών στελεχών της, για να μη βγει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες;
Παρ’ όλα αυτά, σήμερα μιλάμε για κάτι το αυτονόητο. Και γυρνώντας πίσω λέμε ότι, ναι, ορθώς θεσπίστηκαν και δεν μπορούμε τελικά να καταλάβουμε για ποιους λόγους υπήρχαν τότε αντιδράσεις. Το ίδιο δεν έγινε και για το εκλογικό δικαίωμα για τις γυναίκες στο ’50;
Ας αναγνωρίσουμε, λοιπόν, μια πραγματικότητα. Ας αναγνωρίσουμε το δικαίωμα του καθενός, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, να διαμορφώσει αυτόνομα τη ζωή του, να επιλέξει ανεπηρέαστα τον ή τη σύντροφό του, να αποφασίσει ελεύθερα αν, πότε, με ποιον, ποια θα παντρευτεί και θα διαμορφώσει την κοινή οικογενειακή του ζωή.
Το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί και σε αυτό θα έχουμε συμβάλει όλοι και θα είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς την κοινωνία, αλλά και προς όλους τους πολίτες, ένα μήνυμα που θα αφομοιώσει και θα δεχτεί, γιατί η Ελλάδα πάντα κοίταζε και θα κοιτάζει μπροστά. Γιατί αυτό είναι το χρέος του πολιτικού συστήματος, να δείχνει δέκα βήματα μπροστά, για να πάει η κοινωνία ένα, γιατί η κοινωνία πάντα ενωνόταν μέσα στο χρόνο πάνω σε αρχές, αξίες και έτσι έκανε βήματα προς τα εμπρός.
Και γιατί amor vincit omnia, η αγάπη νικάει τα πάντα.
Ευχαριστώ.
Tο video της ομιλίας:
