Σήμερα το πρωί ήμουν καλεσμένη στην εκπομπή «Καλοκαίρι Μαζί» του ΑΝΤ1, όπου με τους δημοσιογράφους Νίκο Ρογκάκο και Γιώργο Γρηγοριάδη, συζητήσαμε για τα αποτελέσματα των καταστροφικών πρόσφατων πυρκαγιών και πως αυτές θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Στην τοποθέτηση μου, ανέφερα ότι:
«Καταρχάς θα ήθελα να εκφράσω την οδύνη μου για την απώλεια των δύο ηρωικών πιλότων που έδωσαν την ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντος, αλλά και τα ειλικρινή συλλυπητήρια στις οικογένειες τους. Η απώλεια των δύο πιλότων δείχνει την αυταπάρνηση με την οποία εργάζονται όλες αυτές τις ημέρες για την κατάσβεση των πυρκαγιών τα στελέχη της Πυροσβεστικής, της Αεροπορίας αλλά και οι εθελοντές.
Από εκεί και πέρα, έχουμε βαρεθεί κάθε καλοκαίρι να βιώνουμε το ίδιο σκηνικό. Πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για κλιματική κρίση, αλλά για κλιματική κατάρρευση που αποτελεί έναν επιπλέον λόγο για να επιμείνουμε στην πρόληψη των ακραίων φαινομένων. Εδώ λοιπόν προκύπτει ένα συγκεκριμένο ερώτημα, τι έχει γίνει πραγματικά για την πρόληψη; Η κυβέρνηση αρκέστηκε στο ότι εκταμίευσε κάποια κονδύλια. Έτσι ολοκληρώθηκε η δουλειά της άραγε;
Πρέπει να δούμε τι γίνεται με βασικά ζητήματα που δυσκολεύουν την πρόληψη, όπως η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων καθώς οι Περιφέρειες δηλώνουν αναρμόδιες και παραπέμπουν στους Δήμους ή σε άλλες υπηρεσίες. Ενώ υπάρχουν Περιφέρειες που περίμεναν μέχρι τα τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου για να προκηρύξουν διαγωνισμούς για θέματα αντιπυρικής προστασίας.
Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε τις νέες τεχνολογίες; Γιατί να μην υπάρχουν drones όπου θα επιτηρούν τις δασικές εκτάσεις που έχουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς; Αντίθετα ακόμα και σήμερα συζητάμε για το αν έχουν ανοιχτεί δασικοί δρόμοι, αν έχουν οριοθετηθεί αντιπυρικές ζώνες, αν έχουν καθαριστεί τα δάση, αν τα Δασαρχεία και οι Δήμοι έχουν κάνει καλά την δουλειά τους, πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.
Δεν μπορούμε να «κλαίμε» πάνω από τα καμένα. Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι να θεσπιστούν επιχειρησιακά σχέδια προσαρμοσμένα στις ανάγκες της κάθε περιοχής. Στον προηγούμενο νόμο της ΝΔ υπήρξε η πρόβλεψη για 13 περιφερειακά επιχειρησιακά σχέδια και για 13 περιφερειάρχες πολιτικής προστασίας. Αλήθεια τι έχει γίνει με όλα αυτά; Μπορεί με την χρήση του 112 να σώθηκαν ανθρώπινες ζωές, όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι έχουν καεί χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων, έχουν καταστραφεί περιουσίες μιας ολόκληρης ζωής, έχουν καεί ζώα.
Δεν είναι μοιραίο να καιγόμαστε κάθε καλοκαίρι, πρέπει να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πρόληψης, πρέπει αυτό το πινγκ – πονγκ ευθυνών να σταματήσει και επειδή τα ακραία φαινόμενα θα συνεχίσουν να αυξάνουν θα πρέπει να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση του πολιτικού συστήματος για το πως θα προχωρήσουμε εφεξής.
Παρακολουθήστε το σχετικό video εδώ:
