Ομιλία στην συνεδρίαση της Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας & Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – 17.04.2024
Κύριε Πρόεδρε,
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Συζητάμε σήμερα ένα μείζον θέμα, με τεράστιες διαστάσεις , για ένα φαινόμενο, που και μόνο τα γεγονότα της τελευταίας περιόδου, του προσδίδουν χαρακτηριστικά γάγγραινας. Δεν αρκεί να σοκαριζόμαστε και να καταγγέλλουμε. Είναι αναγκαίο να δράσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε την κοινωνία, παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικούς, να ξαναδούμε τα βαθύτερα αίτια του προβλήματος αυτού .
Χρειάζεται εν τέλει να συζητήσουμε και μέσα από ένα καλόπιστο διάλογο, να καταλήξουμε σε έναν ολιστικό τρόπο αντιμετώπισης. Αυτό είναι το χρέος μας και σήμερα, χρέος απέναντι στην πατρίδα, απέναντι στην κοινωνία και τα παιδιά μας.
Ας δούμε όμως τη συνολική εικόνα, που επικρατεί στη κοινωνία μας, δυστυχώς.
Ένα στα 3 παιδιά, (32,4%), σε όλη την Ελλάδα, δέχεται εκφοβισμό. Πρόκειται για συγκλονιστικό στοιχείο. Ένα στα 6 παιδιά σε όλη τη χώρα δηλώνουν ότι αισθάνονται, πώς το σχολείο τους δεν τους μαθαίνει να μην εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους. Αυτά είναι ορισμένα από τα βασικά αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησε ‘Το Χαμόγελο του Παιδιού’ και παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση την 6η Μαρτίου, (παρελθόντος έτους), στο πλαίσιο, της Πανελλαδικής Σχολικής Εκστρατείας Ευαισθητοποίησης του Οργανισμού, με τίτλο ‘Μίλα Τώρα’, για το φαινόμενο της Ενδοσχολικής Βίας και του Εκφοβισμού.
Δεν υπάρχει πλέον ημέρα, που το αστυνομικό ρεπορτάζ να μην περιλαμβάνει θέμα με περιστατικό παραβατικότητας ανηλίκων, με αποτέλεσμα να βλέπουμε γονείς σε ορισμένες περιοχές να πραγματοποιούν περιπολίες μόνοι τους, για να προφυλάξουν τα παιδιά τους, σε συγκεκριμένες περιοχές. Συχνά τα περιστατικά χαρακτηρίζονται από μια πρωτόγνωρη βία. Πρόκειται για χαρακτηριστικά της έντασης και του μεγέθους του προβλήματος, το οποίο δεν περιποιεί τιμή για κανέναν μας, εν έτει 2024 σε ένα ευρωπαϊκό κράτος.
Κι αυτό, δεν το αναφέρω μόνο, ως βουλευτής της αντιπολίτευσης. Έχω καταθέσει επανειλημμένως σχετικές ερωτήσεις. Μιλώ και ως μητέρα τριών ανήλικων κοριτσιών, και ως πολίτης μιας κοινωνίας, που διαβάζω, ακούω, πληροφορούμαι καθημερινώς για περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων. Για μαχαιρώματα μεταξύ παιδιών σε σχολεία, για ληστείες με θύματα και θύτες ανηλίκους. Οπότε, ο σχολικός εκφοβισμός, αναμφισβήτητα, αποτελεί την μία πτυχή αυτού του γενικότερου προβλήματος.
Το ερώτημα είναι σαφές: Τί πρέπει να κάνουμε για όλα αυτά, χωρίς καμία καθυστέρηση και ολιγωρία;
Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, πιστεύουμε ότι είναι αρκετά και θα λύσουν το πρόβλημα;
Δεν θα είμαστε ισοπεδοτικοί. Και θα σας πούμε ότι είναι κάποια μέτρα για να επιδιωχθεί και για να καλλιεργηθεί η συνείδηση ότι δεν μπορεί όποιος θέλει να κάνει ό,τι θέλει και να μην έχει την αίσθηση ότι θα υπάρχει η παραμικρή επίπτωση. Γιατί, ας μη κρυβόμαστε, η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, φέρνει σε πιο δύσκολη θέση το θύμα παρά τον θύτη. Τα παιδιά που έπεφταν θύματα bullying, αναγκαζόντουσαν εν τέλει ν’ αλλάξουν σχολείο. Είναι κάποια μέτρα που κατά την άποψή μου ελήφθησαν καθυστερημένα.
Και αλήθεια, θα ήθελα να μας ενημερώσετε τι ακριβώς συνέβη με την εφαρμογή των μέτρων, που θεσπίστηκαν πριν έναν χρόνο, με τον νόμο της κας Κεραμέως.
Το τονίζω αυτό, γιατί θέλω να είμαι σαφής. Επικοινωνιακή πολιτική, νομοθέτηση με όρους επικαιρότητας, όπως συνηθίζει η παρούσα Κυβέρνηση να κάνει με τους Ποινικούς Κώδικες για παράδειγμα, σε θέματα που έχουν να κάνουν με παιδιά, δεν χωρεί!!!!
Όμως, αν πιστέψουμε ότι αυτά τα μέτρα αρκούν και επαναπαυτούμε σ’ αυτή τη σκέψη, σίγουρα θα είναι καταστροφικό. Τα σύνθετα κοινωνικά προβλήματα, δεν λύνονται μονοσήμαντα ή μόνο με αναγκαίες έστω επιπτώσεις.
Από την πρώτη στιγμή λέμε ως ΠΑΣΟΚ, ότι η βαρύτητα πρέπει να δοθεί στην πρόληψη, στην διαπαιδαγώγηση, στην προβολή διαφορετικών προτύπων που θα στηρίζονται στον σεβασμό κάθε ανθρώπου, κάθε συνομήλικου, κάθε ιδιομορφίας και στην απέχθεια της βίας.
Έχουμε χρέος να δούμε τα αίτια αυτού του προβλήματος. Η απάντηση μας, σ’ αυτό το φαινόμενο, δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην πενθήμερη αποβολή μόνο και στην αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Να ψάξουμε τις αιτίες. Αν και εν πολλοίς τις γνωρίζουμε, ας τις κοιτάξουμε κατάματα και να τις αντιμετωπίσουμε.
Η περίοδος του εγκλεισμού επί covid έχει επιδράσει στην κατάσταση που βιώνουμε. Τα φαινόμενα έμφυλης βίας αυξήθηκαν κατακόρυφα σε χιλιάδες σπίτια και μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσαν παιδιά. Πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά ήταν δέκτες ενδοοικογενειακής βίας, κακοποίησης. Τα social media επιδρούν σε μεγάλο βαθμό σαν τροφοδότες προτύπων βίας. Οι δυσκολίες που βιώνει η ελληνική οικογένεια, είναι τεράστιες. Τα προβλήματα των γονέων, η ανασφάλεια στο εργασιακό τους περιβάλλον, το άγχος να μπορέσουν να βγάλουν τον μήνα τους και να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, είναι παράγοντες που σίγουρα έχουν συνέπειες στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, δημιουργούν έντονα φαινόμενα αποξένωσης γονέων από τα παιδιά τους. Στα σχολεία η λειτουργία και η φιλοσοφία λειτουργία τους δεν συμβάλουν στην ανάπτυξη του παιδαγωγικού ρόλου που θα έπρεπε να έχουν. Αυτά αναφέρουν ειδικοί αναλυτές, αυτά μας αναφέρουν έρευνες, αλλά και γονείς και εκπαιδευτικοί που ανήσυχοι περιγράφουν φαινόμενα απέναντι στα οποία δεν υπάρχει μια συντονισμένη αντίδραση.
Πρόκειται επομένως για μεγάλο πρόβλημα που πρέπει να δούμε πως το χειριζόμαστε στην βάση ενός ολιστικού σχεδίου. Χρειάζεται μια συντονισμένη δράση όλων μας, όλων των γονέων, των εκπαιδευτικών, ανθρώπων του Πολιτισμού, ειδικών επιστημόνων που χρειάζεται να αυξηθεί ο αριθμός τους στα σχολεία. Και χρειάζεται να συνεννοηθούμε χωρίς να αναζητούμε ένα νέο πεδίο αντιπαράθεσης. Έχουμε να κάνουμε με γάγγραινα και πρέπει να δείξουμε την ωριμότητα που δείξαμε όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Επιτροπή Ισότητας στην περίοδο του covid, όταν μέσα από διεξοδικές συζητήσεις καταλήγαμε σε προτάσεις ομόφωνα που έφεραν τα όποια αποτελέσματα.
Χρειάζεται το σχολείο να βρεθεί στο κέντρο της προσοχής. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, το αίσθημα αλληλεγγύης και συνεργασίας, η εξάλειψη του επικίνδυνου ανταγωνισμού και της φιλοσοφίας “όλοι εναντίον όλων”, είναι σημεία στα οποία πρέπει να επικεντρωθεί τόσο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, προβάλλοντας ουσιαστικά τον παιδαγωγικό του χαρακτήρα, όσο και οι δράσεις της Πολιτείας. Πρέπει να στηριχθούν οι οικογένειες με Σχολές Γονέων που θα τους δίνουν εφόδια. Να οργανωθούν Ημερίδες σ΄ όλη την χώρα. Να στηριχτούν στο έργο τους οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εκ των πραγμάτων καλούνται να διαδραματίσουν ένα βασικό ρόλο. Να μηδενιστεί η ανοχή απέναντι σε απαράδεκτα φαινόμενα από όλους μας. Να ανοίξουν τα στόματα.
Έτσι πρέπει να εργαστούμε για να έχουμε αποτελέσματα. Όχι μηδενίζοντας την ατιμωρησία , αλλά βλέποντας στο σύνολό του το πρόβλημα. Η διάθεση όλων μας, ο διάλογος με τους αρμόδιους φορείς, οι προτάσεις και τα μέτρα ουσίας είναι τα μόνα που μπορούν να οδηγήσουν σε μία καλύτερη ημέρα τη κοινωνίας μας. Σας ευχαριστώ.
Το σχετικό video:
