Είναι αδιανόητο να παραμένει άλυτο το πρόβλημα τέσσερα ολόκληρα χρόνια!
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Κύριε Υπουργέ, είναι η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά που παραμένει άλυτο ένα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα πλέον, ένα χρόνιο -μπορούμε να πούμε πια- πρόβλημα. Μιλάω για το ζήτημα των σεισμόπληκτων σχολείων στο Αιγάλεω, συγκεκριμένα του 7ου και του 17ου Δημοτικού Σχολείου, όπου κυριολεκτικά είναι απορίας άξιον αλλά κυρίως -και επιτρέψτε μου να το πω- αγανάκτησης κυριολεκτικής το γεγονός ότι παραμένει άλυτο εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια αυτό το ζήτημα. Δηλαδή, έχουμε σχολεία τα οποία έχουν πληγεί σφοδρά από τους σεισμούς του Ιουλίου του 2019 και δεν έχει υπάρξει καμία εργασία αποκατάστασής τους. Τα παιδιά είναι κυριολεκτικά στοιβαγμένα σε άλλες αίθουσες και έχουν υπάρξει συγχωνεύσεις, συστεγάσεις σχολείων, που δεν μπορούν να δώσουν καμία πραγματική λύση στο πρόβλημα. Μάλιστα, τα παιδιά στερούνται αιθουσών ηλεκτρονικών υπολογιστών, εργαστηρίων, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο η εκπαίδευσή τους.
Από το 2019, επαναλαμβάνω, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Δεν έχουν προχωρήσει οι εργασίες αποκατάστασης. Δεν γνωρίζουμε σε ποιο στάδιο βρίσκονται οι μελέτες και οι διαδικασίες για την ανακατασκευή των δύο σχολικών κτιρίων, που είναι σε απαράδεκτη κυριολεκτικά κατάσταση. Δεν υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα. Το μόνο που υπάρχει, κύριε Υπουργέ, είναι παχιά λόγια.
Θέλω να σας πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που φέρνω στη Βουλή αυτό το ζήτημα, ούτε κι εγώ ούτε και άλλοι συνάδελφοι βέβαια. Εγώ προσωπικά έχω κάνει πάνω από τρεις επίκαιρες ερωτήσεις, αναφορές, ερωτήσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα από το ’19 και μετά, καμία όμως ουσιαστική απάντηση δεν έλαβα, κανένα αποτέλεσμα δεν υπήρξε μετά.
Εγώ θα σας πω ότι όταν τα σχολεία έκλεισαν λόγω covid, όλοι περίμεναν ότι τότε θα ήταν μια ευκαιρία να μπορέσουν να επισπευστούν οι διαδικασίες, να γίνει κάτι, προκειμένου όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν, να μπορούσαν να πάνε σε σχολεία της προκοπής. Να το πούμε τόσο απλά. Δυστυχώς, τίποτα! Μηδέν εις το πηλίκο! Το μόνο το οποίο βλέπουμε, είναι μια μετακύλιση ευθυνών από τον έναν Υπουργό στον άλλον, από το Υπουργείο στον Δήμο, από τον Δήμο στην ΚΤΥΠ, από την ΚΤΥΠ σε άλλους φορείς. Δεν μπορεί να βγει συμπέρασμα, δεν μπορεί να βγει αποτέλεσμα και είναι λογικό οι μαθητές, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι διευθυντές να βρίσκονται σε απόλυτη απόγνωση. Μιλάμε για σχολεία τα οποία είναι δέκα ή δεκαπέντε το πολύ λεπτά απ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα, από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Θα σας δείξω και εικόνες μετά, στη δευτερομιλία μου, κύριε Υπουργέ, για να μου πείτε, εάν αυτές είναι εικόνες οι οποίες τιμούν τη χώρα μας, την Κυβέρνησή σας.
Να σας υπενθυμίσω, κύριε Υπουργέ, ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι εκλεγμένος Βουλευτής της περιοχής. Αυτή ήταν η έδρα την οποία κράτησε, του Δυτικού Τομέα της Αθήνας. Για να έχουμε σχολεία σε αυτή την κατάσταση;
Εξηγήστε μας, λοιπόν, σας παρακαλώ πάρα πολύ, για ποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι απαράδεκτες καθυστερήσεις; Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα, επιτέλους, το οποίο προτίθεστε να ορίσετε, που «κολλάνε» τα πράγματα και πώς μπορεί να προχωρήσει η ιστορία, ώστε και τα σχολεία να μπορέσουν να επισκευαστούν και οι μαθητές να έχουν αξιοπρεπείς, ασφαλείς αίθουσες για να κάνουν τα μαθήματά τους;
Πραγματικά, μία εικόνα χίλιες λέξεις! Ορίστε, αυτή είναι η εικόνα των σχολείων που λέτε! Ορίστε, αυτές είναι οι εικόνες και θα τις καταθέσω στα Πρακτικά, μήπως και μπορέσετε επιτέλους πραγματικά να ευαισθητοποιηθείτε. Αυτά είναι τα σχολεία! Πήγα επιτοπίως για να δω, να σκύψω πάνω από το θέμα, το οποίο απασχολεί τόσες οικογένειες. Αυτές είναι οι εικόνες των σχολείων εν λειτουργία και μας λέτε ότι έχετε ενδιαφέρον; Ορίστε, τέσσερα χρόνια είναι αυτές είναι οι εικόνες. Τέσσερα χρόνια!
Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό, κύριε Υπουργέ; Τι έχετε να μας πείτε; Να έρθετε και να μας πείτε «έχουμε κόψει αυτό το κονδύλιο, το άλλο, το παράλλο»; Τα ίδια είπατε και τις προηγούμενες φορές, στις προηγούμενες επίκαιρες ερωτήσεις και το 2020, το Φεβρουάριο του 2020 και τον Ιούνιο του 2020, και πριν από έναν χρόνο. Σε όλες τις επίκαιρες ερωτήσεις που έχουμε κάνει τα ίδια ήρθατε και είπατε.
Και επαναλαμβάνω: Όσον αφορά τον προηγούμενο, τον προλαλήσαντα, αυτόν που ήταν στη δική σας θέση, υπάρχει συνέχεια στην Κυβέρνηση ή όχι, κύριε Υπουργέ; Θα έπρεπε να το ξέρετε αυτό!
Επαναλαμβάνω, λοιπόν, επειδή ο κοινοβουλευτικός έλεγχος δεν είναι για την άσκηση του θεαθήναι, αλλά για την άσκηση πραγματικής και ουσιαστικής πίεσης στην Κυβέρνηση, για να λάβετε επιτέλους μέτρα, για να δούμε αποτέλεσμα σε μία απαράδεκτη καθημερινότητα: Θα ήσασταν χαρούμενος να πηγαίνατε τα παιδιά σας σε σχολεία τέτοια, έτσι όπως είναι; Ποιος θα ήταν;
Και επαναλαμβάνω, ποια είναι η ευαισθησία της Κυβέρνησης; Έχετε ελέγξει τον δήμο; Έχετε ζητήσει να σας πει τι έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια; Ο κ. Μητσοτάκης -το ξαναλέω- ο Πρωθυπουργός της χώρας, που εκλέγεται σε αυτή την περιοχή έχει δει πάνω από δύο φορές τους δημάρχους. Τι έχει γίνει; Τι έχει ειπωθεί για την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα σχολεία του Αιγάλεω τέσσερα συνεχόμενα χρόνια; Τουλάχιστον, δείξτε μια ενσυναίσθηση, καταλάβετε το θέμα!
Ο στόχος μας δεν είναι να κάνουμε μικροκομματική αντιπολίτευση. Ο στόχος μας είναι να παράξουμε ένα πραγματικό αποτέλεσμα για αυτά τα παιδιά και για αυτό τον κόσμο, που -το ξέρετε- δεν είναι δυνατόν να δημιουργούνται μαθητές δύο ταχυτήτων, ειδικά στο Αιγάλεω, σε λαϊκές γειτονιές, εργατικές γειτονιές που έχουν ακόμα μεγαλύτερες ανάγκες.
Δείξτε επιτέλους, λοιπόν, λίγη ευαισθησία! Ακόμα και το Γεφύρι της Άρτας να κάναμε, θα είχαμε τελειώσει, κύριε Υπουργέ, τόσα χρόνια!
Και ξέρετε, ακούγεται σχεδόν αστείο –τραγελαφικό, θα έλεγα- να ακούμε από τη μεριά της Κυβέρνησης για συνεργασία των ελληνικών πανεπιστημίων με ανώτατα πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ και τα λοιπά –μπράβο, πάρα πολύ ωραία, πολύ σωστά, όλοι αυτά θέλουμε!- και την ίδια ώρα και στιγμή η εικόνα της παιδείας στη Δυτική Αθήνα, στο Αιγάλεω –επαναλαμβάνω- δέκα με δεκαπέντε λεπτά από αυτήν εδώ την Αίθουσα να είναι αυτή.
Έχετε ευθύνη, προσπαθήστε πραγματικά να λύσετε το ζήτημα, να πιέσετε τις συνθήκες και τις καταστάσεις, όχι άλλη μετακύλιση ευθυνών από τον έναν στον άλλον, γιατί πού θα μπορέσει επιτέλους –εγώ σας λέω- ένας γονιός που πάει τα παιδιά του εδώ πέρα, ένας δάσκαλος ή διευθύντρια να βρουν το δίκιο τους; Πείτε μου, πού θα το βρουν, κύριε Πέτσα;
Αυτό είναι, λοιπόν, το μεγάλο ζητούμενο. Σας παρακαλώ, λοιπόν, θερμά, επιλύστε το θέμα άμεσα, προκειμένου να μπορέσουν να αποκτήσουν οι μαθητές στο 7ο και στο 17ο Δημοτικό Σχολείο την παιδεία την οποία δικαιούνται.
Σας ευχαριστώ.
